insan içinde ağlamak

bugün başıma geldi. gerçi daha önce de başıma gelmişti... ya ben en sevdiğim insan öldüğünde bile göz yaşı dökmemiştim. bir kadın için nasıl dökerim....... ulan çok üzülüyorum. ben ne kadar önüme bakmaya çalışsam geliyor kafamı karıştırıp gidiyor. ya sanki mutlu olmak bana haram. varlığında da yokluğunda da hep mutsuzum.... ne yapsam, ne etsem olmuyor anasını satayım. ben ne kadar hayata doğru gülmeye çalışsam o hayat benim hemen ağzıma sıçıyor...... ne zaman güleceksin bana hayat. ne zaman......

tersinden düşünelim bir de. insanların ortasında bir yumruk otursaydı gırtlağına ve gözlerine dağılsaydı akmak bilmeyen yaşlar... kızarsaydı somurtuk yüzün, morarsaydı hatta... insanlar sana "hayırdır bu gün biraz yorgun gibisin" deselerdi de derdim var diyemeseydin... ağlamak, hissedilen hissin kalp ile nikahıdır... (bkz: phlebotomus)

en iyisini yapandir... ne yapsın icindemi tutsun.saliversin gozyaslarini.

İnsan içinde dayak yemeyi göze alırım fakat ağlamayı asla. Duygusal bir sebebi yok. Ağlamak kişisel bir eylem ve benim özelim çünkü.

gocunmam. ağlayasım varsa ağlarım. çünkü bazen öyle bir raddeye geliyor ki insan; daha fazla yürüyecek takati kalmıyor. kaldırıma çöküp ağlıyor. evet çöküyor. bu haldeki insan ağladığı yeri önemsemez.

Bi şey olduğunda, her yol ortasında, insan içinde ağladığımda kendime söz veriyorum bi daha kimsenin ağladığımı görmesine izin vermeyeceğim diye ama geçsin diye elimi kolumu çimdiklesem de yok ağlamayacaksın diye kendimi kandırmaya çalışsam da her seferinde nerede mutsuz hissedersem nerede üzülürsem kizarsam kim var kim yok fark etmeden ağlamaya başlıyorum

sokakta ağlayan birini görünce sorgusuz sarılmak istiyorum. en az gülmek kadar normal bir eylemken neden gizleriz? hatta ağlayan insan gülerken olduğundan daha masum gelir gözüme.

sokakta kendi başına yürürken gülmek de ağlamak da normalleşse keşke. bu eylemleri gerçekleştirirken yanımızda biri varsa normalize edilebiliyorken, tek başınaysan sanki yanlış bir şey yapıyormuşsunuz gibi bakıyorlar. tek başına cafeye gidip ağlasan da öylece otursan da insanlar garip bir şekilde sizin hakkınızda fikir yürütme hakkına sahip olduklarını düşünüp bön bön bakıyorlar. ya hu işinize bakın. şöylesi de var tabii. bir aralar anksiyetemden dolayı olur olmadık yerlerde ağlıyordum. metrobüste denk geldi, bir tane liseli çocuk nolduğunu falan sorup peçete uzatmıştı. sağolsun, böyle insanlar da var. ama diğer türlüsü gerçekten rahatsız edici.

bir zaafiyet göstergesidir. yalnız ağlayınız efendim ayakta duracak gücünüz olmasa bile düşmana güclü gözükun.

Aglayamamak daha büyük sorun sanırım en son ne zaman ağladığımı dahi hatırlamıyorum keşke aglayabilsem inanın ne yer ne zaman ndinler hıçkıra hıçkıra ağlamak isterdim

Ağlamayayım ağlamayayım dedim elime küçücük yağ sıçradı canım yanıyor diye çocuk gibi ağladım. İnsanlar gülüp ağlamak çok kötü bir eylemmiş gibi davranmasa yanlarında sebepsiz de ağlayabilirim ama insanlar, insanlarımız...